Het verhaal van Georges

Een kloek notitieboek van de KEMPEN, dat gewoon overal mee kan? Toch een van de betere cadeaus van zijn zoon.

In weer en wind, in ieder seizoen, George kan je altijd terugvinden in zijn moestuin. Hij had toch wat schrik voor dat zwarte gat na het pensioen; want Georges en stilzitten? Geen goede combinatie. Die schrik was onterecht: hij heeft zich volledig op zijn moestuin gestort. Het liefst wroet hij met zijn blote handen in de aarde, of speurt hij naar de eerste kiemen van de tomatenplantjes. En - hij zal het zelf niet snel toegeven - ook de hele moestuinadministratie vindt hij ongelooflijk plezant.

Het enige wat hem een beetje ‘ambeteert’, is dat hij al eens iets durft te vergeten. Ooit is hij een volledig aardbeiseizoen uit het oog verloren – dat wil hij niet nog eens meemaken. Dus schrijft hij alles op. Welke trostomaten het dit jaar goed deden en welke wat extra liefde nodig hadden. En elke dag de temperatuur, de neerslag, welke vogels hij hoort. Zijn zaai- en oogstkalenders zijn tot in de puntjes uitgewerkt: hij moet aan het begin van de week maar zijn notitieboek openslaan en hij weet wat hem te doen staat. Natuurlijk heeft hij weleens een app uitgetest, maar Georges is nu eenmaal geen smartphonemens. In de serre is geen wifi. Een kloek notitieboek van de KEMPEN, dat gewoon overal mee kan? Toch een van de betere cadeaus van zijn zoon.

Georges’ favoriete maand is september. Dan heeft de zon al maanden haar werk gedaan, maar begint het weer toch te veranderen. Dat betekent: volop oogsten. De laatste zomergroenten moeten er aan geloven: tomaten, courgettes, paprika, aubergine… Zijn vrouw Lea maakt er de allerbeste ratatouille mee. Georges schreef exact op welke rassen het best geschikt zijn en hoeveel hij minstens moet zaaien. Best, want de familie staat al klaar voor hun portie ‘familiestoofpot’.

“ Hij moet aan het begin van de week maar zijn notitieboek openslaan en hij weet wat hem te doen staat. ”

September, da’s ook het begin van zijn dagelijkse pompoenronde. Lea ziet hem graag bezig: op handen en knieën naast de oranje reuzen, ze grondig inspecteren, in zijn boekje een plattegrond tekenen van waar welke soort juist zit en of ze al oogstklaar zijn. Ze zegt dan iedere keer dat Georges beter zorg moet dragen voor zijn boekje, dat het vol aarde en ‘plekken’ gaat zitten. Maar daar trekt hij zich niets van aan. Hij vindt zijn ‘vuil boekske’ juist charmant, het moet er maar tegen kunnen. ‘Zonder die aarde hadden we vanavond geen eten’, zegt hij dan. Spreek dat maar eens tegen.