Het verhaal van Farah

Zij wil opschrijven hoe Siams lach net iets guitiger geworden is, hoe hij vol overgave zijn voet in zijn mond stopt en dat hij nu echt wel naar haar geknipoogd heeft.

Ze had niet gedacht dat het zó overweldigend zou zijn, dat moederschap. Ja, Farah had wel wat tips gekregen van haar vriendinnen: ‘slaap als de baby slaapt’ en zo. Maar niemand had haar gewaarschuwd voor het speciaal soort heimwee dat haar overviel. Ze had het gevoel dat Siam elke dag zoveel veranderde, dat ze tegelijk trots voelde, maar ook heimwee naar hoe hij gisteren was. Toen ze hierover sprak tegen haar beste vriendin, kwam die met een heerlijk simpele oplossing: schrijf het allemaal op.

Dus dat doet Farah nu. Ze kocht een de KEMPEN notitieboek voor elk jaar - tot haar zoon 12 is - en dan ziet ze wel weer. Hierin bewaart ze alles wat ze het bewaren waard vindt. Natuurlijk zijn er al baby-invulboekjes, maar die vragen niet naar de dingen die Farah echt bezighoudt. Zij wil opschrijven hoe Siams lach net iets guitiger geworden is, hoe hij vol overgave zijn voet in zijn mond stopt en dat hij nu echt wel naar haar geknipoogd heeft. Echt.

“ Dat moet in je boekje ”

Ondertussen is ‘dat moet in je boekje!’ een standaarduitspraak geworden in Farah’s gezin. Welk cadeautje het kraambezoek mee had, bij wie Siam helemaal op zijn gemak was - en bij wie totaal niet. Die keer dat Farah en haar man er echt niet aan uit geraakten wiens pamperbeurt het was en zelfs een lief berichtje van de gynaecoloog. Dat moet in het boekje.

Het cliché ‘de dagen gaan traag, maar de tijd gaat snel’ is bij baby’s spot on. De nachten met Siam aan de borst lijken eindeloos en als een baby krampen heeft, duurt elke minuut een eeuwigheid. Soms kan Farah tijdens die nachtelijke, slapeloze uren niets anders dan dwaze gsm-spelletjes spelen. Maar soms gebruikt ze die tijd ook om haar gedachten te ordenen. Dan neemt ze haar notitieboek erbij en is ze goudeerlijk over haar vermoeidheid en haar angsten. Dan beschrijft ze hoe vredig haar zoon slaapt op haar borst (maar vooral niet in zijn bed). Ze vertelt over haar man en hun gezin en hun dromen. En dat ze stiekem hoopt dat Siam gaat onthouden hoe het voelde om uren in haar armen te liggen. Maar als hij dat niet doet, kan hij het tenminste wel nalezen, ooit.